Στις 8 Μαΐου 2010 εγκρίθηκε "Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης" ("Loan Facility Agreement") με τις χώρες του Ευρώ και "Διακανονισμός Χρηματοδότησης Αμέσου Ετοιμότητας" ("Stand-by Agreement") με το ΔΝΤ. Το σύνολο αυτών των συμφωνιών ονομάζεται συχνά για συντομία "Μνημόνιο".
Στη συνέχεια σχηματίστηκε ομάδα εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΕΕ), της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), γνωστή και ως "Τρόικα", η οποία ανά τρίμηνο αξιολογεί την πρόοδο του προγράμματος εφαρμογής των όρων του "Μνημονίου" (ΜΟΧΠ και ΣΠΟΠ) και αποφασίζει για την εκταμίευση της αντίστοιχης δόσης του δανείου.
Των ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ, ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ, ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
«Το πολιτικό σύστημα δείχνει να έχει φτάσει στα όριά του. Πιστεύετε ότι μπορεί να υπερβεί την κρίση κι αν ναι, με ποιον τρόπο;» Αυτό το ερώτημα έθεσε η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» στους αρχηγούς των κομμάτων, σε πολιτικούς που ήταν σε υψηλά αξιώματα και σε θεσμικούς παράγοντες.
Κοινή είναι η διαπίστωση ότι το σύστημα που οικοδομήθηκε την περίοδο της μεταπολίτευσης δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί στις σημερινές κρίσιμες περιστάσεις. Η συμφωνία όμως σταματά εκεί. Για το τι φταίει και πώς θα υπερβούμε την κρίση θεσμών, αξιών και νοήματος οι απαντήσεις ποικίλλουν.
* Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου επισημαίνει ότι «το κυρίαρχο πρόβλημα σήμερα είναι ο επί δεκαετίες αδιαφανής τρόπος λειτουργίας του κράτους, οι πελατειακές σχέσεις, η καθημειρνή διαφθορά σε όλα τα επίπεδα». Προειδοποιεί όμως ότι «δεν πρέπει να διαμορφώσουμε στην κοινωνία ένα γενικευμένο κλίμα εναντίον των θεσμών, που μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει στη χώρα».
* Ο αρχηγός της Ν.Δ. Α. Σαμαράς τονίζει ότι «το πολιτικό μοντέλο που λειτουργούσε αναδιανέμοντας επιρροή μεταξύ των κομμάτων στο κράτος και την κοινωνία έχει χρεοκοπήσει οριστικά, ενώ το οικονομικό υπόδειγμα που αναδιένειμε δανεικά έχει επίσης καταρρεύσει». Κάνει λόγο για τη «νέα μεταπολίτευση που συνεπάγεται συνολική αλλαγή του υποδείγματος».
* Η γενική γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα υποστηρίζει ότι «η κρίση δεν είναι αρρώστια, αλλά σύμπτωμα της αγιάτρευτης αρρώστιας του καπιταλισμού» και εκτιμά πως «η κρίση των κομμάτων που υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα θα οξύνεται, όσο πιο αποφασιστικά παρεμβαίνει το οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα».
* Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρης επισημαίνει ότι «το δίλημμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι εξόχως πολιτικό θέμα: ανατροπή των δημοκρατικών θεσμών ή συνθήκες ελεγχόμενης δημοκρατίας «"κατοχικού τύπου"».
* Για τον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Α.Τσίπρα στις σημερινές συνθήκες η απάντηση «μπορεί να προέλθει μόνο από μια νέα κοινωνική συμμαχία. Με τη στήριξη ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων μπορεί ν' ανοίξει ο δρόμος για ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο με επίκεντρο τις ανθρώπινες ανάγκες».
* Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος υποστηρίζει ότι «το πολιτικό σύστημα μπορεί να διασωθεί μόνο αν το ίδιο αναλάβει πρωτοβουλίες ν' αρνηθεί τον ευατό του».
* Από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος τονίζει ότι «το πολιτικό σύστημα αν δεν αλλάξει θα βουλιάξει».
* Ρίζες πολιτιστικές έχει η κοινωνική και οικονομική κρίση σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών Κ. Σβολόπουλο. Υστατη ελπίδα; «Η εκδήλωση μιας αξιόπιστης αντίδρασης μέσω της σκέψης και της βούλησης μιας ηγετικής πολιτικής ομάδας ή ενός πολιτικού ηγέτη ικανού να εκφράσει τις ενδιάθετες τάσεις ενός ευρύτερου κοινωνικού σώματος που συνειδητοποιεί το αδιέξοδο».
* Στην πρόσκληση της «Κ.Ε.» δεν ανταποκρίθηκαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας οι: Κωστής Στεφανόπουλος (πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας), Κ. Καραμανλής και Κ. Σημίτης (πρώην πρωθυπουργοί) και το ιστορικό στέλεχος της αριστεράς Λ. Κύρκος.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΒΟΛΟΠΟΥΛΟΣ πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών
«Ασπαστήκαμε ανύπαρκτα είδωλα»
Των ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ, ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ, ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Η κοινωνική και οικονομική κρίση έχει ρίζες πολιτιστικές.
Για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε χρειάστηκε να ασπαστούμε είδωλα ανύπαρκτα, να απεμπολήσουμε αξίες που έδιναν νόημα στη ζωή μας. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που τρέφουν την απαισιοδοξία. Πρωταρχικά, το γεγονός ότι έχουν, για πρώτη ίσως φορά, διαβρωθεί όλα τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, υψηλόβαθμα και χαμηλόβαθμα εισοδηματικά, κατηγορίες με διαφορετικό επαγγελματικό προσανατολισμό ή κοινωνική προέλευση. Η ευθύνη είναι εύλογο να αποδοθεί πρωταρχικά, στο πολιτικό προσωπικό -κοινοβουλευτικούς ή δημοτικούς και κοινοτικούς άρχοντες-, στα ΜΜΕ, κυρίως ηλεκτρονικά, στο μέτρο που πλειοδοτούν στην καλλιέργεια προτύπων αναξιόπιστων. Το επιχείρημα που θα αντιταχθεί είναι ότι ανταποκρίνονται στο κλίμα που επικρατεί, όπως δείχνουν και οι στατιστικές. Φαύλος κύκλος...
Υπάρχει άραγε περιθώριο για αισιοδοξία; Θα θυμηθώ την ιδιότητά μου ως ιστορικού. Μας διδάσκουν τα γεγονότα που προηγήθηκαν της μεγάλης ελληνικής επανάστασης του 1910 και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν και τότε είχε αμφισβητηθεί η ικανότητα των Ελλήνων να υπερβούν την τότε κρίση. Η διαφορά είναι ότι τότε οι πολίτες δεν βομβαρδίζονταν, όπως τώρα, από τα ΜΜΕ. Υστατη ελπίδα: Η εκδήλωση μιας αξιόπιστης αντίδρασης μέσω της σκέψης και της βούλησης μιας ηγετικής πολιτικής ομάδας ή ενός πολιτικού ηγέτη ικανού να εκφράσει τις ενδιάθετες τάσεις ενός ευρύτερου κοινωνικού σώματος που συνειδητοποιεί το αδιέξοδο.
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ γεν. γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ
«Χειραφέτηση των λαϊκών δυνάμεων»
Των ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ, ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ, ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Το πολιτικό σύστημα είναι καταδικασμένο να υποστεί τις συνέπειες των μεγάλων αδιεξόδων και της βαθιάς κρίσης στην οποία βρίσκεται το οικονομικό κοινωνικό σύστημα που εκφράζει.
Η κρίση που έπληξε σχεδόν όλες τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες καθιστά ανορθολογικές τις θέσεις ότι αυτή είναι αποτέλεσμα πολιτικής διαχείρισης ή σκανδάλων, διαφθοράς και αδιαφάνειας. Τα προηγούμενα είναι συνέπειες, επιπτώσεις, αποτελέσματα. Η κρίση δεν είναι η αρρώστια, αλλά σύμπτωμα της αγιάτρευτης αρρώστιας του καπιταλισμού, της προχωρημένης γήρανσής του, της όξυνσης όλων των αντιφάσεών του.
Οι ανάγκες των συσσωρευμένων κερδών και κεφαλαίων για διέξοδο απρόσκοπτης, συνεχούς κερδοφορίας ήταν η αιτία που οδήγησε παντού τα κόμματα και τους διεθνείς οργανισμούς που υπηρετούν τα μονοπώλια να προωθήσουν αντιδραστικές αλλαγές σε βάρος των εργαζομένων και μεσαίων στρωμάτων. Το αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής και εντός και εκτός Ε.Ε. είναι γνωστό. Νέα υπερσυσσώρευση κερδών και κεφαλαίων που σε συνδυασμό με την άναρχη και ανισόμετρη ανάπτυξη οδήγησε στην πιο βαθιά καπιταλιστική κρίση που έχουν γνωρίσει μεταπολεμικά. Στην όξυνση των ανταγωνισμών κεφαλαίων και ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Γι' αυτό τα νέα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα δίνουν συνέχεια στον άκρως επικίνδυνο φαύλο κύκλο.
Η κρίση των κομμάτων που υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα θα οξύνεται, όσο πιο αποφασιστικά παρεμβαίνει το οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα, όσες περισσότερες λαϊκές δυνάμεις χειραφετούνται, απορρίπτουν τις μάταιες θυσίες για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, εγκαταλείπουν την πολιτική και τα ιδεολογήματά της και συγκροτούν τη δική τους συμμαχία διεκδικώντας τον δρόμο ανάπτυξης που υπηρετεί τις δικές τους ανάγκες και όχι τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ πρόεδρος της ΓΣΕΕ
«Μία και μοναδική ευκαιρία διάσωσης»
Των ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ, ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ, ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Το πολιτικό σύστημα όπως δομήθηκε μεταπολιτευτικά σήμερα έχει πλέον υπερβεί τα όριά του. Χρόνια τώρα ακροβατούσε κυριολεκτικά σε αυτά τα όρια. Η λεξιμαγεία, η λεξιλαγνεία, οι τεχνικές της εξουσίας και της επικοινωνίας διεύρυναν τις κοινωνικές ανοχές και αντοχές. Αυτά μέχρι «χθες».
Η παταγώδης κατάρρευση του σαθρού οικονομικού οικοδομήματος συμπαρασύρει και το πολιτικό εποικοδόμημα που το εξέθρεψε και εξετράφη από αυτό ως σύστημα πελατειακό, ρουσφετολογικό, κομματοκρατικό. Βεβαίως, στο πολιτικό σύστημα μετέχουν και συμμετέχουν πολλοί θεσμοί (Κοινοβούλιο, κόμματα, κυβερνήσεις, Δικαιοσύνη, αυτοδιοίκηση, συνδικαλιστικοί φορείς, μέσα ενημέρωσης, επιστημονικοί φορείς κ.ά.).
Ολοι έχουν τις ευθύνες τους. Ομως, οι ευθύνες δεν είναι ισόρροπες και δεν διαχέονται. Το πολιτικό σύστημα εξουσίας κυρίως εδράζεται στην εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Η κρίση που σήμερα βιώνουμε εκφράζεται αμέσως ως απαξίωση και «ρευστοποίηση» πρώτα αυτών των θεσμών και η αμφισβήτηση συμπαρασύρει στο διάβα της τους πάντες.
Οι βεβαιότητες του παρελθόντος, η σιγουριά του βολέματος και του εφησυχασμού καταρρέουν μαζί με το οικονομικό οικοδόμημα. Το πολιτικό σύστημα αν δεν αλλάξει ριζικά θα υποχρεωθεί και σε άλλες ταπεινώσεις. Και το ίδιο και όσοι το υπηρέτησαν και το υπηρετούν. Αυτό θα είχε συμβεί προ πολλού αν υπήρχε βιώσιμη εναλλακτική λύση να το αντικαταστήσει. Το πολιτικό σύστημα μπορεί να διασωθεί μόνο εάν το ίδιο αναλάβει πρωτοβουλίες «ν' αρνηθεί τον εαυτό του», δηλαδή να εγκαταλείψει οριστικά και αμετάκλητα ό,τι το συνδέει με το παρελθόν και τις δραστηριότητές του.
Αν εδώ και τώρα σταματήσει να κρύβεται πίσω από τις απαράδεκτες θεσμικές ρυθμίσεις που το ίδιο έκανε για να αυτοπροστατευθεί.
Αν αλλάξουν νόμοι, διαδικασίες, λειτουργίες που το στιγματίζουν στη συνείδηση των πολιτών (αδιαφάνεια, ατιμωρησία, νόμος περί ευθύνης υπουργών κ.ά.).
Αν αποδοθεί δικαιοσύνη εδώ και τώρα για κάθε αξιωματούχο (πολιτικό, κρατικό, επιχειρηματία κ.ά.) που διασπάθισε δημόσιο χρήμα, που έκανε τη φοροδιαφυγή και τη φοροκλοπή εθνικό σπορ. Αν όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται ως μέγιστο ποινικό αδίκημα. Αν, αν, αν...
Η ευκαιρία του είναι μία και μοναδική. Ας την αδράξει.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ πρόεδρος του ΛΑΟΣ
«Εξευτελίζουν την αξιοπρέπεια του έθνους»
Των ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ, ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ, ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Το δίλημμα δεν είναι μόνο οικονομικό. Αν, τελικά, κανείς επιλέγει μεταξύ καθόλου μισθού ή πετσοκομμένου μισθού. Είναι εξόχως πολιτικό θέμα, Ανατροπή των δημοκρατικών θεσμών ή συνθήκες ελεγχόμενης δημοκρατίας «κατοχικού» τύπου; Ετσι ή αλλιώς τώρα πλέον χάσαμε μέσα από τα χέρια μας ό,τι με κόπο είχαμε κερδίσει.
Αυτό που πρέπει πάση θυσία να προφυλάξουμε είναι μήπως προϊόντος του χρόνου απωλέσουμε και άλλο κομμάτι δημοκρατίας και κυριαρχίας. Τα δύο κόμματα εξουσίας, οι πελατειακές σχέσεις που είχαν αναπτύξει, η ροπή τους στην επώαση σκανδάλων, οι φοβίες τους και η συνεχής υποχωρητικότητά τους σε ατέρμονες διεκδικήσεις, η συγκάλυψη διαφόρων λαθροχειριών έφεραν τα πράγματα στο σημερινό αδιέξοδο.
Η χώρα χρωστάει 1.000 φορές περισσότερα απ' ό,τι την πρώτη χρονιά της μεταπολίτευσης. Δεν είναι η ώρα του ολοκληρωμένου επιμερισμού ευθυνών. Το μόνο όμως σίγουρο και χειροπιαστό είναι ότι οι κύριοι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ υποθήκευσαν μαζί με τους μισθούς και τις συντάξεις και το μέλλον της πατρίδας. Μας επιβάλλουν σκληρούς όρους που ευτελίζουν την αξιοπρέπεια του έθνους. Μας απαξιώνουν ως κράτος. Τέτοια διεθνή ήττα δεν είχε δεχθεί ποτέ η Ελλάδα από το 1922. Τότε ήμασταν ανέτοιμοι για κάτι τόσο μεγάλο. Σήμερα είμαστε ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα στοιχειώδη.
Αν επιτρέψουμε στην οικονομική καχεξία να εγκατασταθεί στην κοινωνία μας θα συμβεί ό,τι και στις πιο αγαπημένες οικογένειες. Θ' αρχίσει η γκρίνια. Η γκρίνια θα φέρει τη φαγωμάρα και η φαγωμάρα είναι η μήτρα πολλών δεινών. Αυτά τα δεινά δεν πρέπει να τα αφήσουμε να γίνουν οι πρωταγωνιστές της ζωής μας. Οταν λέμε λιτότητα επιβάλλεται να γνωρίζουμε από πού πρέπει να ξεκινήσουμε.
Από την πολυτέλεια των προστριβών.
ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ πρωθυπουργός
«Λύσεις από το πολιτικό σύστημα»
Των ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ, ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ, ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Ξεκινώ από μία βασική αρχή: Οι λύσεις στα προβλήματα της πολιτείας και της κοινωνίας έρχονταν, έρχονται και θα έρχονται πάντα από την πολιτική και κατ' επέκταση από το πολιτικό σύστημα. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να έρχονται από αλλού.
Είμαστε μια δημοκρατική χώρα, με ισχυρούς αντιπροσωπευτικούς δημοκρατικούς θεσμούς, όπως το Κοινοβούλιο, που αποτελούν θεμελιώδη εγγύηση για την εμπέδωση του κράτους δικαίου, την κοινωνική συνοχή και την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών.
Είναι, επίσης, αλήθεια ότι κυρίαρχο πρόβλημα σήμερα είναι ο επί δεκαετίες αδιαφανής τρόπος λειτουργίας του κράτους, οι πελατειακές σχέσεις, η καθημερινή διαφθορά σε όλα τα επίπεδα.
Η ίδια η οικονομική κρίση που ζούμε, από μόνη της αποτελεί απόδειξη ότι αυτά τα φαινόμενα οδήγησαν τελικά τη χώρα μας σε δυσβάσταχτο χρέος και έλλειμμα, καθώς και στην καθήλωση της ανάπτυξης.
Γι' αυτό και είναι υποχρέωσή μας να βελτιώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και όχι να διαμορφώσουμε στην κοινωνία ένα γενικευμένο κλίμα εναντίον του και εναντίον των θεσμών, που μόνο κακό μπορεί να προκαλέσει στη δημοκρατία, στη χώρα, στους ίδιους τους πολίτες.
Σκοπός είναι να πάμε σε ένα πολιτικό σύστημα ακόμα πιο δημοκρατικό, ακόμα πιο αντιπροσωπευτικό, το οποίο θα δίνει στους πολίτες την άμεση δυνατότητα να συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων και να ελέγχουν αποτελεσματικά εκείνους που τους εκπροσωπούν.
Με σαφείς και διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των εξουσιών, με κόμματα η χρηματοδότηση των οποίων γίνεται με απόλυτη διαφάνεια, και φυσικά με καθαρές σχέσεις μεταξύ εκτελεστικής εξουσίας και ΜΜΕ.
Και αν το 2004, διότι από τότε έχω διατυπώσει τη σαφή μου θέση για το ζήτημα, υποστήριζα ότι πρέπει να πάμε σε μεγάλες ανατροπές που θα οδηγήσουν σε ένα αυτόνομο πολιτικό σύστημα και τελικά σε μια ενισχυμένη δημοκρατία, σήμερα η ανάγκη αυτή είναι απόλυτα επιτακτική.
Διότι αυτές οι αλλαγές είναι αναγκαία προϋπόθεση για να μπορέσουμε σήμερα και να αντεπεξέλθουμε στην πρωτοφανή πρόκληση της εξόδου από την κρίση και να προχωρήσουμε στη δημιουργία μιας διαφορετικής Ελλάδας.
Της Ελλάδας της σταθερότητας, της ασφάλειας, του δικαίου και της βιώσιμης ανάπτυξης.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ πρόεδρος της Ν.Δ.
«Ριζική αλλαγή υποδείγματος»
Των ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ, ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ, ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Η Ελλάδα μπορεί να υπερβεί την κρίση...Η χώρα μπορεί... Αλλά το πολιτικό σύστημα πρέπει να αλλάξει!
* Το πολιτικό μοντέλο που λειτουργούσε αναδιανέμοντας επιρροή μεταξύ των κομμάτων στο κράτος και στην κοινωνία έχει χρεοκοπήσει οριστικά.
Η επιρροή η οποία στηρίζεται σε νομή πλούτου και προνομίων έχει εξαντληθεί.
Σήμερα όποιος έτσι προσπαθεί να λειτουργήσει προκαλεί κατακραυγή!
Δεν αυξάνει την επιρροή του...
* Από την άλλη πλευρά, το οικονομικό υπόδειγμα που αναδιένειμε δανεικά έχει επίσης καταρρεύσει.
Γιατί η διεθνής κρίση έχει εκμηδενίσει κάθε τέτοια δυνατότητα.
Χώρια που η Ελλάδα έχει ήδη περιέλθει σε πρωτοφανή κρίση δανεισμού.
Για να αντέξει η δημοκρατία μας, για να ανθίσει ξανά η οικονομία μας και για να ανασάνει η κοινωνία μας χρειαζόμαστε συνολική αλλαγή υποδείγματος.
Το ερώτημα δεν είναι αν θα αλλάξει το μοντέλο που ήδη καταρρέει.
Αλλά από τι θα αντικατασταθεί.
Και πώς θα γίνει αυτό, ώστε να μην προκαλέσει μεγάλους κοινωνικούς τριγμούς. Και πότε θα γίνει αυτό ώστε να συμβεί ομαλά, όχι με κοινωνική έκρηξη.
Το καθεστώς της μεταπολίτευσης έχει ήδη τελειώσει.
Η χώρα οδηγείται σε νέα μεταπολίτευση. Σε μια κοινωνία:
Πιο δημοκρατική, αληθινά δημοκρατική: με αμεσότερη και πληρέστερη εκπροσώπηση της κοινωνίας.
Πιο δίκαιη, αληθινά δίκαιη: με ενίσχυση του ρόλου της μεσαίας τάξης, ευκαιρίες και προστασία για τους ασθενέστερους και ισονομία για όλους.
Πιο αναπτυξιακή, με περισσότερες ευκαιρίες, με διάχυση ευκαιριών και εισοδήματος παντού. Και με ανταγωνιστικότητα παντού!
* Μια κοινωνία που δεν κραυγάζει, δημιουργεί.
* Μια οικονομία που δεν εξαντλείται σε κρατικοδίαιτη κερδοσκοπία, αλλά παράγει ανταγωνιστικά και κερδίζει αγορές.
* Μια παιδεία που δεν μοιράζει πτυχία χωρίς αντίκρισμα αλλά παράγει γνώση, έρευνα και ήθος.
* Μια διανόηση που δεν φανατίζει αλλά παιδαγωγεί και απελευθερώνει.
* Μια πολιτική που δεν δημιουργεί καχυποψία και αποστροφή αλλά εμπνέει συμμετοχή, ευθύνη κι ελπίδα. Και ξανακερδίζει τους νέους ανθρώπους...
Αυτή είναι η «νέα μεταπολίτευση» που έρχεται...
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ πρόεδρος Κ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ
«Ο δρόμος για ένα εναλλακτικό σχέδιο»
Των ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ, ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ, ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Η κρίση του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού είναι σήμερα κάτι περισσότερο από προφανής.
Το ΠΑΣΟΚ έχει διαρρήξει ήδη κάθε σχέση με τα κοινωνικά στρώματα τα οποία το στήριξαν στις εκλογές του Οκτωβρίου. Ετοιμάζεται να κυβερνήσει τη χώρα με διατάγματα και βασιζόμενο στην υποστήριξη της δεξιάς και της ακροδεξιάς, οδηγώντας τη χώρα στον επικίνδυνο δρόμο της ύφεσης, της φτώχειας και της ανεργίας. Η Νέα Δημοκρατία, τραυματισμένη από την κατάρρευση αξιοπιστίας της κυβέρνησης Καραμανλή, αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει την ευρύτατη δυσαρέσκεια την οποία προκαλούν τα κυβερνητικά μέτρα. Αλλωστε, στις συνθήκες οι οποίες διαμορφώνονται σήμερα, άλλη μια υπόσχεση διαχείρισης των σημερινών αδιεξόδων «με περισσότερη εντιμότητα και υπευθυνότητα» δεν πείθει κανέναν απολύτως.
Από προχθές, όμως, υπάρχει μια νέα πραγματικότητα στη χώρα. Από τη μια, μια νέα κοινωνική πλειοψηφία, που οργισμένη κατέκλυσε τους δρόμους στη μεγαλύτερη μεταπολιτευτική διαδήλωση και από την άλλη μια νέα ετερόκλητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 172 βουλευτών, αναντίστοιχη όμως με τους κοινωνικούς συσχετισμούς.
Η αδυναμία να ανακυκλωθούν τα φθαρμένα υλικά του δικομματισμού θα πυκνώσει τις φωνές για μια διακυβέρνηση τεχνοκρατών και επιχειρηματιών, ώστε «να κάνει η χώρα μια νέα αρχή». Μια νέα αρχή χωρίς, όμως, εργασιακά δικαιώματα, ασφαλιστικό σύστημα και στοιχειώδες κοινωνικό κράτος. Πρόκειται για σχέδιο απελπισίας: κανένας τέτοιου είδους ελιγμός δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τη στήριξη της κοινωνίας, η οποία ζει ήδη μέσα στην αγωνία και την ανασφάλεια. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η απάντηση στη σημερινή πολιτική οικονομική και κοινωνική κρίση μπορεί να προέλθει μόνο από μια νέα κοινωνική συμμαχία. Η συμμαχία αυτή έκανε ήδη την πρώτη της δυναμική εμφάνιση στους δρόμους, υπερασπιζόμενη τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, και απαιτώντας να φορολογηθεί το κεφάλαιο.
Η αποφασιστικότητα εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων βάζει σήμερα τις βάσεις για τη συγκρότηση ενός νέου πόλου, που θα ενώνει την αριστερά, με δυνάμεις από το σοσιαλιστικό χώρο και θα κάνει τον μεταπολιτευτικό δικομματισμό παρελθόν.
Με τη στήριξη ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, μια νέου τύπου ανάπτυξη με επίκεντρο όχι πια την αγορά και τις ανάγκες του κεφαλαίου αλλά τις ανθρώπινες ανάγκες, την κοινωνική δικαιοσύνη, την προστασία των δημόσιων αγαθών και του περιβάλλοντος.
Μέσα στη βαθιά οικονομική κρίση ο δρόμος αυτός έχει ανοίξει, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ πρόεδρος του ΣΕΒ
«Αποσύνθεση υπό το βάρος των δανείων»
Των ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ, ΜΠΑΜΠΗ ΑΓΡΟΛΑΜΠΟΥ, ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ, ΦΩΤΗ ΠΑΠΟΥΛΙΑ
Τα κόμματα της μεταπολίτευσης έχουν φθάσει στα όριά τους γιατί το κράτος της μεταπολίτευσης (που εξέθρεψαν για να τα εκθρέφει) αποσυντίθεται υπό το βάρος των δανείων που πήρε και των κοινοτικών κονδυλίων που κατασπατάλησε μοιράζοντας διορισμούς, επιδόματα και συμβάσεις, προκειμένου να συντηρήσει μία επιδοτούμενη, πελατειακή ανάπτυξη -μία «φούσκα» ευημερίας και ψηφοθηρίας.
Τα κόμματα του πολιτικού μας συστήματος διαπλέκονται με το κράτος αυτό, είτε οργανικά είτε ιδεολογικά. Τα αντανακλαστικά τους είναι να μην κόψουν το κλαδί πάνω στο οποίο έχουν μάθει να κάθονται: τον υπερτροφικό και αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα, τις αδηφάγες ΔΕΚΟ, τις παραφυάδες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η πλειοψηφία, φοβούμαι, του πολιτικού μας προσωπικού είναι διαποτισμένη με αυτήν τη νοοτροπία.
Το Δημόσιο είναι η πηγή τους, είναι η αντίληψή τους. Αισθάνονται ότι η ανεμπόδιστη ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα θα περιόριζε την εξουσία τους, άρα και τα προνόμιά τους. Ενα «κρατικοποιημένο» πολιτικό σύστημα μπορεί να αποκρατικοποιήσει την οικονομία και την κοινωνία;
Κι ωστόσο, η σημερινή κρίση οδηγεί νομοτελειακά στην πτώχευση αν δεν αντιμετωπισθεί όχι με περικοπές επιδομάτων, αλλά με ουσιαστική περικοπή του κράτους και με τον μετασχηματισμό της οικονομίας μας μέσα από ριζικά θεσμικά μέτρα απελευθέρωσης της αγοράς και της επενδυτικής πρωτοβουλίας.
Οσο το πολιτικό μας σύστημα επιμένει να συντηρεί το παρασιτικό κράτος και να διατηρεί αναχρονιστικά εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, άρα και στην ανάπτυξη, τόσο θα αδυνατεί να ελέγξει την κρίση - με αποτέλεσμα να γίνει και το ίδιο θύμα της. Με άλλα λόγια, το πολιτικό σύστημα καλείται να υπερβεί τον εαυτό του. Αν δεν αλλάξει, θα βουλιάξει...
Κοινή είναι η διαπίστωση ότι το σύστημα που οικοδομήθηκε την περίοδο της μεταπολίτευσης δεν μπορεί ν' ανταποκριθεί στις σημερινές κρίσιμες περιστάσεις. Η συμφωνία όμως σταματά εκεί. Για το τι φταίει και πώς θα υπερβούμε την κρίση θεσμών, αξιών και νοήματος οι απαντήσεις ποικίλλουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου